Афзоиши пайвасти ташкилот ва гурӯҳҳои терроризму экстремизм дар аҳони муосир, яке аз омилҳои вазъи сиёсию иҷтимоӣ замони имрӯза гаштаааст. Дигаргуниҳои калони сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон дар солҳои 90-уми асри гузашта рӯ ба рӯ шуд, кишвари моро ба душвориҳои сангин дучор сохта, боиси сар задании ҷангҳои дохилии солҳои 1992-1997 гардид, ки дар натиҷа ҳаёти зиёда аз 150 ҳазор шаҳрванд бесару сомон монда, оқибатҳои он ҳоло ҳам эҳсос мешавад ва хотираҳои мардумро ранҷ медиҳад.
Ба фикри ман фарқияти терроризму экстремизмро олими рус Г.И. Мирский хеле хуб маънидод кардааст, терроризм-экстремизм - ин зуҳуроти ба якдигар назик буда, агарчанде, ки дар байни онҳо алоқаи зич набошад ҳам, ҳар як терроризм-экстремизм ва ҳар як экстремизм- терроризм ҳисобида мешавад. Лекин экстремизм аз ҷиҳати амалҳои худ терроризмро сафед кунад ҳам, на ҳама амалҳои экстремистӣ ба террори воқеӣ бурда мерасонад. Дар айни замон дар байни терроризм-экстремизм ягона амалиёт дида мешавад, ки ҳардуи ин зуҳурот масъаларо бо роҳи зӯроварӣ ҳал кардан мехоҳанд. Қувваҳои экстремистӣ дар ҳолатҳои муайян аз ҳиссиёти динии мардум истифода бурда, бо шиору тавсияҳои ғаразнок онҳоро ба вартаи фалокату ҳалокат кашида, фазои сиёсии кишварҳои алоҳидаро вайрон мекунад.