МАФКУРАИ СОЛИМ - ОМИЛИ ПОЙДОРИИ ВАҲДАТ

Табиист, ки бо суқути давлати шӯравӣ идеологияи он низ аз байн рафт ва дар Тоҷикистон як навъ фазои холии идеологӣ ба миён омад, ки аз он ҳизбу ҳаракатҳои манфиатҷӯю бегонапараст моҳирона истифода карданд. Онҳо бо ҳар роҳ кӯшиш намуданд, ки дар байни сокинони ҷумҳурии соҳибистиқлоли мо низоу нифоқ андозанд ва ҷавононро ба ҳизбу ҳаракатҳои ифротӣ ҷалб созанд. Ба ин васила онҳо раванди эҳёи дини исломро ба манофеи худ истифода бурда, ба мазҳаби муътадили ҳанафӣ ва эҳёи воқеии динӣ ҷомаи сиёсӣ пӯшонданд ва фаъолона ба қишри ҳассоси ҷомеа - ҷавонон таъсир расонданд. Абулқосим Фирдавсӣ аз риёкории ин тоифа ба танг омада, гуфта буд:

Зиёни касон аз пайи суди хеш,

Биҷӯянду дин андар оранд пеш.

Ин рафтору кирдори онҳо зарари зиёди ҷонӣ, моддӣ, маънавӣ ва рӯҳиро дар кишвар ба бор овард. Доир ба ин масъала Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин изҳор намудаанд: “Дар давраи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ, ки бо гуноҳи хоинони миллати тоҷик, аз ҷумла ҳизби террористиву экстремистии наҳзат сар зад, олимону мутахассисони беҳтарини мо ба тарки Ватан маҷбур шуданд ва илова ба хисороти зиёде, ки ба ҳама соҳаҳои ҳаёти давлат ва халқи мо расонида шуд, илму маориф низ зиёни бузург дид. Имрӯз мардуми мо бояд сабабҳои он ҷанги хонумонсӯзро донанд. Дар ин бобат набояд хомӯш бошем. Олимони мо бояд сабабу омилҳои онро таҳқиқ кунанд, то ки чунин хатоиҳо дар оянда такрор нашаванд”.

ХАТАРИ АСР!

Экстремизм ва терроризм аз мафҳумҳоест, ки дар дунёи имрӯза вирди забони ҳама шудааст ва ин ду мафҳум ба ҳам пайваст мебошад. Экстремизм (тундравӣ, аз андоза гузаштан) ба терроризм меорад. Истилоҳи «терроризм» (аз калимаи лотинии «tеққоқ») маншаъ гирифта, маъноаш «тарс ва ваҳм» аст. Террористон мехоҳанд, мақсаду мароми худро бо роҳи зӯроварӣ, куштор, тарсу ваҳм амалӣ созанд. Террор кардан, ҷомеаро ба ҳолати тарсу ваҳшат ва ноумедӣ афкандан аст. Дар шароити кунунӣ вазифаи ҳар як фарди ватандӯсту ватанпарвар, миллатдӯсту мусулмон, алалхусус ҷавонон, ки ҳамчун неруи асосии пешбарандаи ҷомеа маҳсуб меёбанд, аз он иборат аст, ки аз таълимоти гурӯҳҳои манфиатҷӯе, ки дини мубини исломро бо терроризм айният медиҳанд ва тундгароиро омили ҳифзи ислом муаррифӣ мекунанд, худдорӣ намоянд, зеро дар натиҷаи гароиш ба ин гуна ҳизбу ҳаракатҳои радикаливу террористӣ ҳам ҷони худро аз даст медиҳанд ва ҳам сабаби аз байн бурдани ҷони ҳазорон нафарони дигар мегарданд.

Экстремист шахсест, ки дар фаъолияти худ ҷонибдори амалҳои якравию тундравӣ аст. Ин амалу зуҳурот метавонад, дар тамоми соҳаҳои фаъолияти инсон - дар дин, сиёсат, идеология, илм ва ҳатто дар варзиш низ ба миён ояд. Дар Паёми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон аз 26 апрели соли 2013 чунин таъкид шудааст: «Мутаассифона, дар олами ислом равияҳое низ арзи вуҷуд кардаанд, ки баъзе амалҳояшон ба фитнакориву тафриқаандозӣ равона гардидаанд. Ин ба моҳияти дини мубини ислом мухолиф аст ва ба он иснод меорад».

ХИЁНАТКОР ХИЁНАТКОР МЕМОНАД

Дар Ватани маҳбубамон – Тоҷистони биҳиштосо барои тамоми шаҳрвандон новобаста аз дину мазҳаб, ҳизбияту забон, имконоту шароити баробари иқтисодиву иҷтимоӣ, тиҷоратӣ, озодии сухан ва виҷдон комилан муҳайёст. Дар назди қонун ҳама баробар ҳастанд. Бо нафаре, ки ба қонун итоат накард, тибқи талаботи қонунҳои амалкунанда, албатта, пурсиш мешавад. Зеро волоияти қонун муқаддасу муаззам мебошад. Аз ин рӯ нисбат ба шахсони ифротгарои хиёнаткор рӯзе пурсиш мешавад ва онҳо дар назди қонун ҷавоб медиҳанд.

Бо дидаи бино ва эҳсоси комил мазмун ва маъно мебардоем: солҳои охир терроризм ин падидаи номатлуб, экстремизм ин вабои аср ба хатари глобалӣ табдил ёфта, ҷаҳони муосирро ба ташвиш овардааст. Афзоиши ҷиноятҳои хусусиятҳои экстремистӣ ва террористӣ дошта ба вусъат ёфтани терроризми байналмилалӣ, фаъолшавии унсурҳои тундраву ифротгаро, ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстремистиву террористӣ ва иштироки онҳо дар низоъҳои мусаллаҳонаи давлатҳои хориҷӣ мусоидат менамояд.

ЮНУСИ ВАТАНОЗОРИ ХОИН

Аз расонаҳои хабарӣ огаҳ мешавам, ки як ноодами бефаровездаҳон ва дасту дили нопокдошта бо номи Саидюнуси Истаравшанӣ аз хориҷи кишвар истода буҳтонҳо ва туҳматҳои беасосу бемазмуну бевазн нисбат ба Ватану миллати тоҷик мебофад. Дӯкони туҳматбофии ӯ он қадар шалақу вайрон аст, ки базӯр «қудрат»-и нимҷон дорад. Худи ӯ ба ёдам як пандеро овард, ки он чунин аст: «Синчалак-як намуд паррандаи хурд, ки пойҳояш мисли ғафсии сӯзон аст, шабонгоҳ ду пойчаҳои қоқашро боло карда мехобидааст, ки баногаҳ осмон фурӯ равад, онро медоштааст». Ана бинед, ки Кӯри Юнус ҳам, ки аслан бадзот будааст, мисли ҳамон парандача рафтор дорад. Таърих гувоҳӣ медиҳад, ки Кӯри Юнус – зодаи шаҳри Истаравшан буда, писари Аббос ва набераи Бурҳон ном оқшудагони Ватан мебошад. Мегӯянд, ки ин хонавода аз насл ба насл бо каҷрафториву хоинӣ нон хӯрдаанд. Акнун дигаронро низ мехоҳанд, пайрави худ кунанд. Воқеан, авлодони Кӯри Юнус ҳама – бобо, падар, бародаронаш ва дигар намояндагони хонаводааш – худаш низ, бо ҳилаву найрангҳо, бо дуздиву шармсорӣ, зинокорӣ, тиҷорати маводи мухаддир – мисли вирус буданду радди маърака ҳам шудаанд. Онҳо ҳама авлодан даст ба ҷинояту ҷинояткорӣ задаанду имрӯз Кӯри Юнус боз аз ҳамон хислату хӯи бадаш, мехоҳад, ки мисли синчалакпаранда бо пойҳои харобу лоғару хушкаш гӯё осмонро медорад.

Кӯру бенаво ва ватангадо Юнуси бадтинат кист? Ӯ барои касб омӯхтан ба омӯзишгоҳи касбомӯзӣ дохил шуд. Бесаводӣ, беиродагӣ ва муфт хӯрдану ба таври чорпо чаридан Саидюнусро ба роҳи муллогӣ бурдааст. Ниҳоят ӯ аз худ мулло сохт. Ҳамсарашро ба омӯзиши ақидаҳои салафия талқин кард, ниҳоят ҳамсари ҷавонаш маҳбас шуд ва дар ёду ҳасрати фарзанд сӯхтанҳояш ва ёди падару модар ва бародар кардану маризигиҳо ӯро аз ҳаёт рабуд.