ГУРӮҲИ ТЕРРОРИСТОНИ ВАТАНГАДО

Пайдо шудани гурӯҳҳои манфиатхоҳ ба мисли “Гурӯҳи 24” ки ба худнамоӣ ва худситоӣ машғуласт ва то андозае боиси эъҷоди хавфу хатар гардидааст, нигароникунанда мебошад. Онҳо ба қавли Мавлоно Ҷалолиддини Румӣ намедонанд, ки:  “Аз куҷо омадаанд ва омаданашон баҳри чӣ буд? Иллати аслии омаданашон “...барои васлкардан, на барои фаслкардан”-ро  дарк накардаанд, ки андешаи ҷудоӣ ва ҷудоиандозиро дар ниҳодашон парвариш менамоянд.

Аслан онҳо касоне ҳастанд,  ки ба қавли Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “На падару модар, на дин ва на давлат  доранд”. Онҳо зархаридоне ҳастанд, ки ҳатто наметавонанд аз он сарвате, ки  барои амалашон  ба даст меоранд истифода намоянд. Ҷаҳолат ва гумроҳӣ боис шудааст, ки онҳо  ба доми  душманони  инсоният, ки мутаассифона аз табори худашон (манзур хоҷагони онҳост, ки онҳо низ “инсон”-анд ) аст, гирифтор шудаанд.

Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон бо ҳолати гармхонаҳо ва фаъолияти хоҷагиҳои деҳқонии шаҳри Турсунзода шинос шуданд

3 январ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо Раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ барои шиносоӣ бо фаъолияти хоҷагидорон ба шаҳри Турсунзода ташриф оварданд.

Дар деҳаи Зарбдор Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нахуст бо фаъолияти меҳнаткашони Хоҷагии деҳқонии “Доно” шинос шуданд.

Дар ин хоҷагӣ парвариши сабзавоти барвақтӣ- помидор дар шароити гармхона ба роҳ монда шудааст.

Дар Хоҷагии деҳқонии “Доно” дар масоҳати 0,60 гектар гармхона ташкил карда шудааст, ки дар он беҳтарин навъҳои помидор парвариш карда мешаванд.

Аз ҷониби Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон як қатор қонунҳо ба имзо расонида шуданд

Дирӯз аз ҷониби Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон якчанд қонунҳо ба имзо расонида шуданд.

Қонунҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи муқовимат ба экстремизм”, “Дар бораи низоми огоҳонӣ ва пешгирии ҳуқуқвайронкунии ноболиғон”, “Дар бораи ассотсиатсияи истифодабарандагони об”,  “Дар бораи хазинадорӣ”  ва “Дар бораи ниҳолпарварӣ”  аз ҷумлаи онҳо мебошанд.

Қонунҳои ба имзорасида ба рушди соҳаҳои иқтисодиву иҷтимоӣ, соҳибкорӣ, низоми молия ва андоз, пешгирии ҷинояткорӣ дар байни ноболиғон, муқовимат ба коррупсия, экстремизм ва дар маҷмӯъ, барои беҳдошти сатҳу сифати зиндагии мардуми мамлакат ва ҳифзу ҳимояи ҳуқуқу озодии инсон равона карда шудаанд.

ИСТИҚЛОЛИЯТ – НАТИҶАИ ҶОНБОЗИҲОИ ФАРЗАНДОНИ ФАРЗОНАИ МИЛЛАТ

Дар ин давраи ҳассосӣ ҳаёти ҷамъиятӣ мо бояд зиракии сиёсиро аз даст надода, шукрона кунем, ки ормонҳои ҳазорсолаи давлатсозиву давлатдории ниёгони озодихоҳамон бо талошу пайкор ва бурду бохтҳои бешумор оқибат ҷомаи амал пӯшиданд ва мову шумо имрӯз соҳиби давлати мустақили миллии хеш ҳастем.

Мо бори дигар итминон пайдо менамоем, ки он ҳама талошу муборизаҳои гузаштагонамон ба хотири озодиву Истиқлолият чун мероси аҷдодӣ аз насл ба насл интиқол ёфта, боиси умри ҷовид пайдо намудани суннатҳои пурқиммати таърихиву фарҳангӣ ва забону адаби ғановатманди мо гардиданд. Мову шумо аз фарози қарни ҶҶI бояд ҳеҷ гоҳ фаромӯш насозем, ки озодӣ ва Истиқлолият муқаддастарин ва волотарин дастоварди миллат буда, саҳифаҳои пурифтихори озодихоҳиву ватанпарварии мардуми мо бо хуни ҳазорон далерону родмардони сарсупурда навишта шудаанд.