08 Сентябр 2019
Ҳамшаҳриёни гиромӣ!
Дар ин лаҳзаҳои барои мо гуворову сурурбахш, ки саросари мамлакат симои идона гирифта, мардуми шарифи Тоҷикистон ҳамчун узви комилҳуқуқи ҷомеаи ҷаҳонӣ таҷлили яке аз муқаддастарин ҷашнҳои миллӣ – 28-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро тантана менамояд, тамоми шаҳрвандони Гулистонро самимона табрику таҳният ва шодбош гуфта, бароятон саодату бахту иқбол ва рўзгори осудаву арзанда таманно дорам.
Боиси тафохур аст, ки Ватани маҳбуби мо – Тоҷикистони соҳибистиқлол 28 сол инҷониб, ба ҳайси узви комилҳуқуқи ҷомеаи ҷаҳонӣ арзи ҳастӣ дорад. Дар ин солҳо мамлакати мо ва халқи баору номуси он аз нури хуршеди Истиқлолият баҳравар аст ва туфайли ин дастоварди бузург дар роҳи рушду инкишофи сиёсиву иҷтимоӣ ва иқтисодиву фарҳангӣ бо қадамҳои устувор пеш меравад.
Имрўз бо шарофати Истиқлолияти давлатӣ ва бо сарварии хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон мухтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки нерумандтарин муҳофизи истиқлолияти кишвар мебошанд, мардуми Тоҷикистон озодона, дар фазои сулҳу ваҳдат бо сари баланд зиндагӣ ва меҳнат мекунанд.
Маҳз Истиқлолият ба мо имконияти таърихие фароҳам овард, ки Ватани худро соҳибӣ кунем, давлатдории миллии худро барпо намоем, суннату арзишҳои миллиамонро эҳё созем, ормонҳои деринаи халқамонро амалӣ гардонем ва зиндагии озодонаи мардумамонро ба роҳ монем.
Бале, қадамҳои нахустини Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон дар марҳилаи басо душвор ва ҷанги таҳмилӣ ҷараён гирифт. Хушбахтона, Иҷлосияи таърихии ХVI Шўрои Олии Тоҷикистон моҳи ноябри соли 1992 дар Хуҷанди бостонӣ даъват гардид ва масъулияти бузурги давлатдорию низоми ҳокимиятро ба дўши фарзанди фарзонаю бохиради миллат Эмомалӣ Раҳмон вогузошт. Маҳз талошҳои шаборўзии Пешвои муаззами миллат буд, ки тақдири давлату қисмати миллати ба низои шаҳрвандӣ кашида, рў ба бесарусомонӣ овардаро ҳал намуда, дастоварди бузурги таърихӣ – Истиқлолияти соҳибшударо ҳифзу пойдор гардонд. Якпорчагии кишвар таъмин, хавфи парокандашавии миллат барҳам ва Ҳукумати қонунӣ аз нав барқарор гардид. Ҳамзамон, бо такя ба сабақҳои таърих ва хиради мардуми фарҳангсолори тоҷик ба мо муяссар шуд, ки дар муддати кўтоҳ пеши роҳи низои даҳшатноки дохилиро гирем, барои интихоби низоми давлатдории муосир ва рушди мамлакат заминаи мусоид фароҳам оварем.
Дар қадамҳои боэътимоди баъдӣ дар кишвари мо сохтори мукаммали идоракунӣ, Ҳукумати конститутсионӣ, парламенти касбӣ, Артиши миллӣ, ниҳодҳои босалоҳияти низомиву амниятӣ ва дигар рукнҳои зарурии давлатдорӣ тибқи меъёрҳои замонаи нав бунёд карда шуд.
Дар натиҷа мо дар зарфи беш аз ду даҳсолаи гузашта ба як силсила дастовардҳои бунёдие ноил гардидем, ки сарнавишти минбаъдаи давлати соҳибистиқлоламон ба онҳо иртиботи мустақим дорад.
Муҳимтарин дастоварди мо дар ин давра таъмини сулҳу оромӣ, аз хатари нобудӣї наҷот додани давлатдории миллиамон ва аз парокандагӣ раҳо бахшидани миллатамон мебошад. Зеро бе доштани давлати озод орзу ва омоли таърихии миллат ва ҳадафу барномаҳои насли имрўзу фардои он маънои худро аз даст медод.
Шаҳри Гулистон дар зарфи 28 соли Истиқлолияти давлатӣ ба яке аз марказҳои азими саноатии вилояту ҷумҳурӣ мубаддал гардида, дар пешрафти, махсусан соҳаи саноати кўҳӣ ва сайёҳии кишвар нақши бориз ва арзандаи худро касб намудааст. Имрўз мардуми сарбаланди шаҳри Гулистон хуб дарк мекунанд, ки Истиқлолият ва озодӣ арзиши нахустин ва бисёр азизу муқаддас дар ҳаёти ҳар як шахси огоҳу бонангу номус ва шарти муҳимтарини зиндагии шоистаи ҳар як фарди Ватан мебошад.
Ҳамагонро бори дигар бо фарорасии ин ҷашни фархундаи Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон сидқан муборакбод намуда, бароятон тандурустӣ, рўзгори обод ва комрониву комёбиҳо таманно менамоям.
Бигзор, истиқлолу озодӣ ва ваҳдати мо абадан поянда бошад!
